No nie do końca jest to poprawna odpowiedź.
Rejestracje cywilne narodzeń, ślubów i zgonów wprowadził w Księstwie Warszawskim Kodeks Napoleona, który obowiązywał tu na mocy Konstytucji z 1807 roku.
Dekret Fryderyka Augusta Wettina, którego na warszawski stolec wsadził Napoleon (przypominam, że był on wcześniej wyznaczony przez Konstytucję 3 Maja na władcę Polski) ogłoszony w 1808 roku wprowadzał urzędy stanu cywilnego i stosowne akta, w których miano dokonywać rejestracji zdarzeń.
Akta stanu cywilnego były wspólne dla wszystkich wyznań, a prowadzić je mieli
urzędnicy świeccy, lecz z braku odpowiednich kadr, faktycznymi urzędnikami bywali zazwyczaj proboszczowie.
Taki stan trwał aż do czasów Królestwa Kongresowego, w którym dopiero po 10 latach opracowano, oparty na Kodeksie Napoleona
Kodeks Cywilny [Kodex Cywilny Królestwa Polskiego – w Warszawie dnia 1 (13) Czerwca 1825 r. (Dz.Pr.K.P. Tom X, Nr 41, s. 3)]
Na mocy tego kodeksu
akta stanu cywilnego złączono z metrykami kościelnymi. Księża musieli w pierwszej kolejności dopełnić obowiązku religijnego, a dopiero później spisać stosowny akt cywilny.
Dopiero
od 1825 roku proboszcz parafii urzędowo pełnił obowiązki urzędnika stanu cywilnego. Wcześniej też najczęściej to czynił, ale stan prawny był zgoła inny.
Rozdzielono księgi dla poszczególnych wyznań.
Do spisywania akt stanu cywilnego wyznań niechrześcijańskich, decyzją namiestnika Królestwa Polskiego z 3 listopada 1825 roku, wyznaczono burmistrzów lub ich zastępców. Warto o tym
Ukłony
