FORGEN

Stałem się szczęśliwym posiadaczem tej unikatowej pozycji Janusza Bieniaka i Alicji Szymczakowej
Jeśli ktoś potrzebuje coś sprawdzić, to w miarę wolnego czasu służę pomocą.
PS
Przypominam tylko, że jest to w zasadzie okres przednazwiskowy, więc pytać należy o imię i miejscowość z jakiej się dany urzędnik pisał lub też o urząd w danej miejscowości. W przypadku starych nazwisk noszonych przez rody rycerskie można próbować o nie pytać.

Adamowicz z Szadku?

Elżbieto, nie było takiego rodu możnowładczego czy rycerskiego, więc i nie mogli piastować godności urzędniczych.
Zdaje się, że i nie było wówczas jeszcze takiego nazwiska.

Fronczak Waldemar pisze:Elżbieto, nie było takiego rodu możnowładczego czy rycerskiego, więc i nie mogli piastować godności urzędniczych.
Zdaje się, że i nie było wówczas jeszcze takiego nazwiska.

Może nie aż tak możny, ale był: walczył pod Grunwaldem.

Z ciekawości można poprosić o źródło? Bo u Długosza nie znajduję. Z przyjemnością odszczekam, jeśli dowiedziesz, że rycerz o nazwisku Adamowicz brał udział w bitwie

Fronczak Waldemar pisze:Z ciekawości można poprosić o źródło? Bo u Długosza nie znajduję. Z przyjemnością odszczekam, jeśli dowiedziesz, że rycerz o nazwisku Adamowicz brał udział w bitwie

Przecież sam pisałeś, że niekoniecznie w średniowieczu posiadano nazwiska. O rodzie Adamwiczów herbu Leliwa możesz sobie poczytać tu: http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/doccontent?id=82168 "Rodzina Herbarz szlachty polskiej" Seweryna Uruskiego
Rycerze herbu Leliwa walczyli pod Grunwaldem. Widziałam ten herb na przedstawieniu bitwy Kossaka.
Znalazłam Adamowiczów w Szadku na początku XVIIw. , więc i wcześniej mogli tam mieszkać. Nie sądzę, że koniecznie trzeba było mieć wsie, aby być urzędnikiem w Szadku.

Z grzeczności przemilczę.
Mam nadzieję, że po jakimś czasie sama zrozumiesz co tu powypisywałaś.
Proszę wybaczyć szczerość.

PS
Przeczytaj mój wątek http://forgen.pl/forum/viewtopic.php?f=23&t=1708

A może po prostu zbyt nadąłeś się w swoim hobby? Przecież wszyscy pochodzimy od Adama... i Ewy.

Elżbieto, wszyscy mamy podobne zainteresowania i chyba każdemu z nas zależy na tym, aby doskonalić się w tym co robimy, aby nasza wiedza była coraz pełniejsza.
To forum ma także uczyć i pomagać w rozumieniu trudnych niekiedy spraw. Genealogia, czy też historia rodzinna, to ciągłe zdobywanie wiedzy, ciągłe poszukiwanie i ciągłe mierzenie się z nowymi zagadnieniami.
Genealogia, tak jak i inne hobby (a może szczególnie) wymaga samokształcenia. Zaczynamy zazwyczaj od bajek i legend rodzinnych, ale później dochodzimy do drzwi nauki i albo przekraczamy ten próg, albo drepczemy w miejscu.
Wybór należy do nas samych.
Wierz mi, że nie ma tu miejsca na zadęcia, ale jest miejsce na racjonalną rozmowę o historii.
Po to zaglądamy na forum, by wyjść ze świata opowieści, gdybań, mitologizacji i różnych towarzyskich bajań i zastąpić go w miarę swoich możliwości światem nauki.

To co napisałaś o Leliwach, obrazie z bitwą, Uruskim i rodzinie spod Szadka - zupełnie się nie klei, ale jest typowe dla marzeń o udowodnieniu szlachectwa. Pisałem o tym w polecanym wątku powyżej.
Mam nadzieję, że emocje opadną i zrozumiesz, że nikt tu nie ma złych intencji, a jak znajdziesz punkt zaczepienie do szlachty, to sam chętnie pomogę, tak jak w dziesiątkach innych przypadków na tym forum

Elu,

myślę, że nie zrozumiałaś do końca Waldka.
U niego nie ma nic z zadęcia. Jego wieloletnie studia nad średniowiecznym rycerstwem i heraldyką wytworzyły u niego taki a nie inny styl pisania, czyli konkretny do bólu. Artykuły ukazujące się w różnych czasopismach, mimo iż nie pisał ich naukowiec, przynoszą wyniki, jakich nie powstydziłby się naukowiec.
Żeby uprzedzić - nie, nie wlewam mu (mówiąc kolokwialnie). Po prostu wiele z Waldkowych prac czytałam zanim ukazały się gdziekolwiek. Wiele też odbyłam z nim rozmów, o wymianie maili nie wspomnę.
To naprawdę jeden z najlepszych "amatorów" (bez studiów w tym kierunku) i specjalista w tej dziedzinie, podobnie jak dający tu rady na forum Adam Pszczółkowski i Roman Knap Kurowski.
Warto się uczyć od tych co mają wiedzę.

Nie ja napadam na Waldka, którego wiedzy nie śmiałabym nawet podważać, ale to on jest uprzejmy mnie pouczać. Niczego nie udowadniam, a poszukuję, np. odpowiedzi na pytanie: skoro Jakub z Szadka s. Stanisława - mieszczanin - był rektorem Akademii Krakowskiej, dlaczego inny szadkowianin nie miałby piastować jakiegoś innego urzędu?
A na temat poszukiwań: nie wszyscy zajmujący się genealogią są z tej samej baśni: a baśni - swoją drogą - są też przyjemne i pożyteczne.

skoro Jakub z Szadka s. Stanisława - mieszczanin - był rektorem Akademii Krakowskiej, dlaczego inny szadkowianin nie miałby piastować jakiegoś innego urzędu?

Odpowiem merytorycznie: z tej prostej przyczyny, że kariera na akademii stała otworem przed każdym stanem, także chłopskim, czego mamy aż nadto przykładów. Podobnie niższe funkcje kościelne były dostępne dla mieszczan i chłopów.
Natomiast urzędy i godności mogli sprawować wyłącznie szlachcice i to też nie posledniego rodu. Czasami na kariery pracowały całe pokolenia, a później to już normalka - nepotyzm

No, tym razem mnie przekonałeś. Teraz też mamy niekoniecznie mądrych urzędników - może z powodu tego, że ciocia załatwiła!
Ja jednak nie wiedziałam, że masz księgę o tak dostojnych stanowiskach.
Ale swoją drogą: Szadek to mądre miasteczko. W XX wieku także dał Polsce aż dwóch rektorów wyższych uczelni, uczonych, profesorów i doktorów. A przecież jest niewielkie. Na początku XIX wieku liczyło zaledwie 350 domów.

Proszę o pomoc i sprawdzenie w książce nazwiska Wierusz z Ziemi Wieluńskiej.oraz nazwiska Mirowski z Jaworzna k/Wielunia i okolic. Czy jest jakaś możliwość nabycia w/w pozycji.Za pomoc z góry dziękuję
Joanna

Jak już wspominałem w tym okresie nazwiska w dzisiejszym rozumieniu występowały dość sporadycznie. Bardziej były to dziedziczne nazwy osobowe urobione od posiadanych majątków lub gniazda rodowego (np zamiast dawnego "de Tenczyn" zaczęto używać zamiennie formy z sufiksem -ski "Tenczynski") ale i one nalezały do wyjątków.
Z Jaworzna nikt nie piastował urzędu.
Z przydomkiem "Wierusz" znajdujemy jedną osobę:
"Bernard Wierusz Lutoldowic z Wieruszowa i Kopanicy, h. Wieruszowa, sęd. Wiel. (1380-1406), sęd. Wiel. i opolski (1382), sta. Ostrz. (1386) Wiel. (1397)."
Jak widać z patronimiku był prawdopodobnie synem Lutolda z Wieruszowa. Jednak byłbym daleki od formułowania opinii, że dał on początek nazwisku Wierusz.

PS
Pozycja b. trudna do zdobycia. Na allegro polowałem rok. Cena zwala z nóg. Dostępne w pracowniach naukowych w większych bibliotekach.